طبق روایات این مسلمان ایرانی الاصل که در هندوستان سکونت داشته  در سفری به چابهار قصد داشته که با یک زن چابهاری ازدواج کند اما شب عروسی،  ایشان در بستر بیماری گرفتار می شوند و قبل از مرگش وصیت می کند که کسی بعد از مرگش سوگواری نکند و در عوض ۱۰ شبانه روز بر سر قبرش شادی کنند. این مراسم هر ساله از ۱۵ ذی القعده به مدت ۱۰ روز بر پا می شد. در این مراسم که به مدت ۱۰ روز در ۳ نوبت صبح، عصر و شامگاه اجرا می شد، زنان مسن به داخل آرامگاه میرفتند تا برای دیگران دعا کنند اما در دهه های گذشته دیگر این مراسمات اجرا نشده است.
آرامگاه سید غلام‌رسول در 5 کیلومتری شمال غربی چابهار قرار دارد. شماره ثبت ملی آن ۱۵۵۹/۳ است. قدمت آن به سال ۴۶۵ ه.ق بازمی‌گردد.

این آرامگاه با دیواره‌های سفید رنگ به سبک معماری هندی که دروازه ورودی آن در ضلع غربی بنا واقع گردیده‌است. پس از درب ورودی صحن بزرگ حیاط مشاهده می‌شود امامزاده در ضلع غربی حیاط واقع گردیده‌است.بر پیشانی ورودی بنا  نقوش ستاره‌های مشبک وجود دارد. ظاهراً نمای دور تا دور داخل ساختمان دارای نقاشی بوده‌ و کلمات لا اله الا الله، یا محمد و یا علی و… بوده است. نقاش گل  در دیوارها جلب توجه می‌کند و  فرم بقعه  طوری است که نشان می‌دهد این اثر در روزگار سلجوقی ساخته شده و در دوره صفویه نیز طرح‌های نقش هایی  بر روی دیوارها تعبیه گشته‌است.

روبروی آرامگاه صفحه‌ای به بلندی یک متر و چهار پله قرار دارد که بر روی آن آرامگاه واقع شده‌است. در قسمت شرقی صفحه آرامگاه (آرامگاه) یک پیشخوان با سقف تیرهای چوبی و حصیری و چند ستون چوبی است که با پنج پله به حیاط متصل می‌شود.
پیشخوان پیشینهٔ چندانی ندارد، ساقه گنبد استوانه‌ای است و سقف گنبد از درون با گچ سفید شده و بنا کاملاُ یک بنای خاص ایرانی و از معماری سلجوقی الهام گرفته‌است.
آرامگاه در میان بنا واقع گردیده و بر روی آن یک صندوقچه و بالای آن یک جعبه چوبین با تزئینات مختلف هندسی قرار دارد، گورستان در سوی شرق بنا قرار دارد.

این آرامگاه را می توان نمادی از پیوستگی فرهنگی و اتحاد مذهب های اسلامی دانست، چراکه هم عناصری از معماری و فرهنگ شبه قاره را در خود جای داده  است و هم زیارتگاه اهل تسنن و نیز پذیرای شیعیان  است.