این درخت گونه‌ای اقاقیا است و بومی شبه قاره هند، جنوب ایران، شبه جزیره عربستان و بخش‌هایی از آفریقا می باشد. نام این درخت احتمالاً هندی است، زیرا در هند نیز «بابول»  نامیده می‌شود. نام علمی این درخت Acacia nilotica است و نام علمی مترادف آن Acacia arabica می باشد .بلندی درخت معمولاً حدود ۱۰ متر است، ولی مواردی هم وجود دارند که ارتفاعشان تا ۲۰ متر هم می رسد. درخت تاج گرد و پرپشتی ایجاد می‌کند. پوست تنه آن بسیار تیره و تقریباً سیاه رنگ و چاک چاک است. میوه ی قابل خوردن ندارد و برگ‌های آن شانه‌ای و ریز است و دانه‌های آن در یک غلاف بلند قرار دارند.

درخت زیبایی است که گل های زرد و کروی شکل و خوش بو دارد،بین 300 تا 400 سال عمر میکند و هم خانواده کهور و دیوی است و جز در جنوب ایران در جای دیگری نمیروید.جنوبی ها از پوست آن مواد سیاه رنگی میگیرند که به کار رنگ کردن مشک و هینزک می آید.باوری قدیمی هم وجود دارد که اگر غواصی میوه خشک شده چش را بر بدن بمالد آب شور دریا نمیتواند بدنش را زخم کند.